Listwaar in Oud-Heverlee, waar deze zesenzeventigjarige bluesman pur sang optrad, kondigde hem voor een clubconcert aan als volgt: “Boo Boo Davis is een blues fenomeen en een survivor die behoort tot de laatste generatie van muzikanten van de Mississippi Delta Blues”. James “Boo Boo” is geboren in Drew, in de provincie Sunflower, in het hart van de moerassige Mississippi Delta. Hij groeide erop en zong in de bossen, onderweg en terwijl hij op de katoenvelden werkte. Als vijfjarige trok Boo Boo met zijn moeder, die koorleidster was, naar de kerk, waar hij zong en op zijn harmonica blies. Toen hij achttien jaar oud was, maakte hij deel uit van de familieband, de Lard Can Band. Omdat ze geen drumstel hadden, drumde Boo Boo op een lard, een reuzelblik, waarin men varkensreuzel bewaarde. De band bestond verder uit zijn multi-instrumentale vader Sylvester Sr. (hij speelde met Elmore James, Muddy Waters en BB King), zijn jongere broer Sylvester Jr. speelde gitaar en zijn zus Clara zong. Ze speelden overal in de staat Mississippi en backten ooit B.B King, die toen nog een onbekende slanke man was. In de jaren negentienhonderd ‘50 en ’60, kwamen alle blueslegendes van die tijd (als John Lee Hooker, Elmore James en Robert Pete Williams) bij de familie Davis regelmatig over de vloer.

Boo Boo was de drummer van Doc Terry en vormde wat later met Little Aaron een band. Aaron schreef "East St Louis" voor hem. Op Boo Boo Davis’ gelijknamige eerste cd uit 1999, was die groep zijn begeleidingsband. Na drummen in de Lard Can Band leerde hij gitaar spelen en begon hij met zijn broer de Davis Brothers Blues Band. Nog later speelde hij harp en, via een cd van Arthur Williams (‘Harpin’ On It’ [1999]), kwam hij onder de aandacht van Black &Tan en maakte hij in 2001 zijn eerste cd met hen. Ondanks het feit dat Boo Boo analfabeet is heeft hij, samen met zijn “guiding spirit” hierboven (hij noemt en bedankt hem steevast, vaak en luid, met de handen in de lucht, als “Dave”), toch een manier gevonden om zich staande te houden in de moderne wereld: “The blues helps me to keep my spirit high and survive day-to-day life. It deals with all the basic raw elements of life. Good and bad, plain and simple...”.

Zijn eerste Europese tournee deed hij in april 2000 en sindsdien tourt Boo Boo minstens twee keer per jaar door Europa. Boo Boo heeft sinds 2008 negen releases uitgebracht. Zijn album ‘Drew, Mississippi’ werd in de UK door Mojo Magazine gerangschikt bij de “10 Best Bluesrecords 2006”. Zijn laatste album ‘One Chord Blues’ verscheen in 2016. Boo Davis deed bijna 600 concerten in meer dan twintig verschillende Europese landen en stond op bijna alle grote Europese jazz en blues podia (zoals North Sea Jazz Festival, Montreux Jazzfestival, Blues Peer, Zwarte Cross en vele andere) én op het Pocono Blues Festival (nu het Pennsylvania BF), een van de grootste blues festivals in de States.

Sinds 2008 treedt BB Davis in Europa enkel nog op als trio, zonder bas (Jan Mittendorp vangt dit op met zijn bariton gitaar met wat dikkere snaren). Ook in Listwaar was alles voorbereid volgens de geldende Boo Boo Davis’ “normen”. Drumstel (John Gerritse) en gitaar (Jan Mittendorp - label manager Black & Tan) stonden achter zijn zilveren kruk naast de microfoon en het aangepaste tafeltje met de harmonica’s gereed. Dit zal waarschijnlijk niet anders zijn op de andere plaatsen, waar hij deze maand (nog vijf keer in Nederland) ook optreedt. Boo Boo had, ook zoals vaker, zijn zwarte baseball cap op van waaronder het gitzwart haar naar beneden krulde en twee vragende donkere ogen blonken. Dat dit optreden voor de verslaggever een niet alledaags gebeuren zou worden, werd al tijdens de voorbereiding duidelijk. We kenden hem, want Rootstime interviewde hem in 2009 na zijn optreden tijdens Blues Peer en we wisten hoe enthousiast deze “mompelaar” kon zijn.

E.e.a. werd me al snel duidelijk als hij na de nodige instructies rond kwart voor negen in een rood houthakkershemd het podium van de goed volgelopen gezellige Listwaar club opkwam, om aan zijn eerste set te beginnen. De aanwezige set list werd niet echt gevolgd, Boo Boo leek met een glas rode wijn in de hand nog enthousiaster en, het mompelen en filosoferen deed hij ook nog steeds. Dat hij het niet alleen van zijn harmonica’s, maar soms ook van zijn mooie diepe stem moest hebben, maakten sommige vergelijkingen met die van Howlin’ Wolf duidelijk. Maar het is zoals werd opgemerkt, “belangrijker naar blues te luisteren dan er alles willen over te schrijven…”.

Van de nummers in de eerste set die Boo Boo bracht, vaak met verwijzingen naar zijn jeugd, bleven er enkele me bij (en ik hoop dat alle titels juist zijn): “Train My Baby’s On”, de slow blues “Baby, Come to Me” en (uit zijn laatste album ‘Tree Man’) de shuffle met stevig harmonicawerk, “She Won’t Call Me on the Telephone”. Na de pauze begon hij even na tien aan de tweede set. Deze opende met “Snake” en “Can Man”. Wat later in de set volgden, inclusief een drum solo van Gerritse, het opzwepende “Where You Wanna Go” en “Alligator Blues”. Voor de “encore” kreeg Boo Boo de jeugd op de dansvloer en was het hij die met “Lucky Man” het meest genoot.

Dit optreden van Boo Boo Davis in Listwaar in Oud-Heverlee zal me zeker bijblijven. Hij is de authentieke blues man, die zonder franjes “zijn” blues en zijn verhalen met ons deelt. Dat hij dat op die leeftijd nog altijd met de juiste overgave en enthousiasme blijft doen, roept respect op, want dat is wat hij zeker verdient!

Eric Schuurmans

foto © Manon Houtackers

meer foto © Manon Houtackers

Line up: Boo Boo Davis: zang, harmonica/ Jan Mittendorp: gitaar/ John Gerritse: drums

Albums: East St. Louis (1999) / Can Man (2002) / Snake (2004) / Drew, Mississippi (2006) / Name of the Game (2008) / Ain't Gotta Dime (2009) / Undercover Blues (2011) / What Kind of Shit Is This? (2014) / Oldskool (2015) / One Chord Blues (2016) / Tree Man (2019)

meer video's: THE TRAIN MY BABY’S ON - AH AH BABY - WHERE YOU WANNA GO - ALLIGATOR BLUES  - VIDEO